| Herdenking wapenstilstand
- Armistice - Pervijze - 11/11/2008 Please find below some pictures
on Armistice Day, November 11th at Pervijze (part of Diksmuide). 
Wapenstilstand 11 November 2008 Dag van herdenking, en van feestvieren November
is voor velen onder ons de enige keer per jaar dat wij nog bij de laatste rustplaats
van vrienden en familie komen. Loop dan even langs de witte zerkjes waaronder
de soldaten liggen .Om dankbaar terug te denken aan de gebrachte offers. Reeds
90 jaar kennen wij in ons landje een relatieve vrede, maar het is goed ons af
en toe te bezinnen, en te weten dat die vrede niet zo vanzelfsprekend is als men
het graag laat uitschijnen. Het is geen geschenk van de Hemel, maar het resultaat
van onnoemelijk lijden , en miljoenen gesneuvelden. Wees dus waakzaam, want als
je de Vrede wil bewaren, bereidt U dan voor op de oorlog, aldus een gezegde. Mensen
die nooit terugzien naar hun voorzaten, zullen nooit vooruitzien naar het nageslacht. Ook
vandaag worden onze jongens ingezet voor de Vrede, ergens ter wereld, dikwijls
geminacht, in ondankbare omstandigheden. Ook tijdens deze humanitaire opdrachten
sneuvelen velen om de vrede te handhaven. Onze gedachten zijn ook bij hen. Straks
als op onze torenklok op de kerk 11 slagen zullen weergalmen, zal het precies
90 jaar geleden zijn dat er een einde kwam aan de grote oorlog, en veel lessen
had men hier niet uit getrokken, want toen werden wij opnieuw meegesleurd in de
waanzin van de 2é WO, waaraan een einde kwam 63 jaar geleden. Beiden worden
elk jaar herdacht op 11 November. Oorlog en geweld behoren jammer genoeg
nog altijd tot het alledaagse in onze wereld. Daarom is het zo belangrijk ons
regelmatig te bezinnen, en te herinneren, aan wat vroeger is gebeurd . En vooral
tot onze jeugd wil ik zeggen, het is deze herinnering en kennis, die ons de weg
moet wijzen naar een duurzame vrede, en verdraagzame toekomst. Elk oorlogskerkhof,
van eender welke natie, is een waarschuwing voor ons allen. Elk soldatenkruisje
staat er, als een vingerwijzing , mensen die zonder oorlog niet op deze wijze
hadden moeten sterven. Bestaat er een betere voorspraak voor de Vrede? Men kan
slechts stil worden, en bewust van de grootte der gebrachte offers. Oorlogsgraven
zijn de grootste leraars voor de Vrede, aldus Albert Schweitzer (1875-1965). Mogen
onze nakomelingen nooit meer geconfronteerd worden met de gruwelen van de oorlog. Een
dag van herdenken, is nu even stil worden, en dankbaar in herinnering houden,
wat mensen in eenvoudige dingen voor elkaar kunnen zijn. Deze doden slapen
niet, hun naam staat op deze stenen, de herinnering aan de gebrachte offers is
het enige gebed dat zij ons vragen. Daarom herdenken wij vandaag allen,
Militair en Burger, zij die rusten in Groot PERVIJZE, als slachtoffer van deze
waanzin, Lampernisse-Oostkerke-en Stuivekenskerke, zijn in onze gedachten. Gisteren
werd in alle eenvoud en stilte in uw aller naam lichtjes geplaatst op onze kerkhoven,
als teken van onze dankbaarheid. Wij zullen hen niet vergeten, zolang we kunnen
zullen we af en toe eens langs komen, zolang zijn ze niet echt dood. Dood is men
slechts dan, als je bent vergeten. Op een eenvoudig oorlogskerkhof te La
Cambe in de Normandie, waar honderden slachtoffers rusten in vrede, gevallen tijdens
de landingen in de Normandie, las ik volgende ontroerende tekst. Donker
wolkt de Hemel over de graven der soldaten.
Donker staat Gods gebod over de
doden van de oorlog
Hel echter, licht de Hemel over de rijen soldaten kruisen.
Heller nog licht hun troost, God heeft het laatste woord. Voor hen allen
vraag ik U om tijdens de bloemenhulde de stilte te bewaren. Na de bloemen
neerlegging zullen wij bloemen brengen naar onze collega, de jonge Canadese piloot,
hier gevallen voor onze vrijheid, ver van huis, maar zeker nooit vergeten. Ook
Flying Officer C. A. LEE STEERE gevallen op 27 Mei 1940, en begraven op het kerkhof
van Oostkerke, is in onze gedachten, hij was 29 jaar. Na de plechtigheid
nodigen wij U allen uit op de receptie in zaal " Het Druivenhof "
Mag ik dan vragen aan de Heer Gabriel VERSTRAETE, Gemeenteraadslid, en afgevaardigde
van de Stad Diksmuide, bloemen te willen neer leggen , als symbool van onze dankbare
erkentelijkheid. Riekaert Roger
Adjudant Chef b.d.
Voorzitter
(Gelegenheids Eerste Lezing-Wapenstilstand 2008 ) Geachte aanwezigen,
Beste vrienden, Op ons kerkhof rusten stil, en meestal vergeten, heel wat
slachtoffers van zinloos geweld. De ene al wat meer, de anderen wat minder in
de belangstelling. Vandaag, 90 jaar later na het einde van de eerste wereldbrand,
zou ik U graag even herinneren aan een aspect van de grote oorlog, en alle gewapende
conflicten, die meestal iets in de achtergrond terechtkomt. Zij die rusten ergens
in de vergetelheid. Vluchtelingen, onrechtstreeks meegesleurd in het drama, voor
hen die het niet gehaald hebben is hun laatste rustplaats meestal overwoekerd
door onkruid, ja zelfs in vele gevallen totaal naamloos, niemand kijkt nog naar
hen om, ze kwamen dan ook dikwijls uit verre streken door omstandigheden hier
bij ons of ergens anders terecht. Meestal zijn ze geen dragers van eretekens,
ze krijgen geen bloemen op wapenstilstand, zijn zij dan ook geen slachtoffers?
Is er dan 90 jaar later zoveel veranderd ? waren ook zij niet op zoek naar een
beetje Vrede, naar een plaatsje waar het goed was om te leven? Waarschijnlijk
hebben de media beelden nu actueel, in Oost Kongo, Goma, Burundi, Kameroen, U
getroffen, 1,5 miljoen mensen op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Wie
onder U heeft er al eens het verhaal gehoord over wat hen is overkomen, iemand
van hen laten vertellen die het allemaal heeft meegemaakt, over hun miserie. Het
is weinigen onder ons gegund, zij die wel in het geval zijn dunnen heel snel uit.
Luisteren we even naar iemand uit ons midden, die het wel gehaald heeft, naar
hun verhaal. Hoe hun leven op een hoopje werd geworpen. Over Pervijze,
het dorp waar ik geboren ben wil ik vertellen, maar schrik niet, niet over de
goeie oude tijd, integendeel, over Pervijze in de grootste ellende. In 1904 ben
ik geboren in een groot werkmansgezin. Toen ik 7 jaar was overleed Vader, en Moeder
stond er alleen voor, van kindervergoeding en sociale wetten was toen geen sprake.
Maar Moeder was sterk, en met Gods voorzienigheid zorgde zij voor het dagelijks
brood. Ze werkte dag in dag uit op de hoeve van Désiré Baeyaert.
Maar, de grootste ellende voor ons groot gezin moest nog komen. De oorlog kwam,
en in de verte hoorden wij al schieten. Ieder gezin in Pervijze trachtte weg te
geraken, en Moeder deed als zoveel anderen hetzelfde. Met de jongste kinderen
trokken wij naar Rousdamme, bij broer Eduard, we hebben geluk gehad, toen we een
paar dagen later naar ons huisje gingen kijken lag alles in puin. Bij onze buren
was het nog veel erger, dochter Zoé Degraeuwe lag dood op haar bed, het
was 22 oktober 1914, zij was het eerste vrouwelijk Burgerslachtoffer in Pervijze.
Mijn oudste Broer moest zich als 18 jarige onmiddellijk melden en werd soldaad.
Alle schoolkinderen moesten op een bepaalde datum verzamelen op het einde van
de Veurnestraat, om naar Frankrijk gevoerd te worden. Met veel verdriet werd afscheid
genomen aan de Snoekvaartbrug, het zou 3 jaar duren voor we elkaar een eerste
maal terug zagen. Het was de eerste maal in mijn leven dat ik op een trein
zat, en nog wel als vluchteling. In Orly, bij Parijs werden we ondergebracht in
een groot verlaten klooster, op de grote poort stond te lezen " Colonie scolaire
Belge des enfants de l'Yser "er waren kinderen van overal, heel de frontstreek
was er tegenwoordig. Het eten was gerantsoeneerd, en een paar onderwijzers herinner
ik me nog heel goed, meester Pladijs voor het zesde, meester Reynaert het tweede,
meester Dessarault het derde. En ook zusters van Houthulst. En Frans spreken dat
we er van zweetten. Tijdens een wandeling hadden wij van honger enkele wortels
uitgetrokken, we werden streng gestraft, meester Reynaert dicteerde met luide
stem " een onrechtvaardige Belg beledigde door zijn laffe handelswijze acht
miljoen Belgen " honderdmaal schrijven. Ondertussen waren Moeder en
een Broer en zus als vluchtelingen naar Frankrijk gekomen, in het Dep Eure et
Loire, later naar Nantes, Moeder maakte plannen om ons naar huis te halen.
Na
twee jaar zag ik mijn Moeder een eerste maal weer, ze zorgde er voor dat ik kon
school lopen in Nantes, mijn geluk was niet te beschrijven. Mijn oudste
Broer soldaat kwam op een bepaalde dag in verlof, wij hadden hem nog nooit gezien
in soldatenkleren, opeens kwam hij binnen, en vertelde straffe verhalen, over
gas, en duizenden dode kameraden, en ook dat het straks wapenstilstand zou zijn. We
zagen uit naar het einde van de oorlog, dan zouden we in Oostende gaan wonen,
want in Pervijze lag alles plat, en het zou nog maanden duren voor er barakken
kwamen. De wapenstilstand werd getekend, er werd over niets anders meer
gesproken door de vluchtelingen. Nu konden we weer naar huis, naar Belgie, maar
zo eenvoudig was het niet, papieren en papieren. We waren het wel goed gewoon
in Frankrijk, maar wilden allen zo snel mogelijk naar huis, allen weer samen zijn. We
hebben samen geluisterd naar een deel van het verhaal van Omer Vandenberghe, overleden
in 1994, zijn herinneringen als kind van Pervijze, en vluchteling in Frankrijk,
waren voor altijd in zijn geheugen gebrand. Hij was een van de velen, we zijn
hem dankbaar voor zijn verhaal uit eerste hand, ook hun lijden mag eens naar voor
gebracht worden, het is een vingerwijzing voor ons allen. (Bewerking door
Roger Riekaert Roger
Voorzitter 
----------- Groet aan het brandglasraam De
Ridder - gesneuveld te Pervijze. Geachte Vrienden, We bevinden
ons hier in de St.Niklaas beuk van onze Kerk - Brandglasraam van Joseph De Ridder Joseph
DE RIDDER was een van de velen die sneuvelden op het grondgebied van Pervijze,
tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit Deurne, en was in zijn laatste jaar
notariaat te Leuven. Hij sneuvelde op 26 oktober 1914 , 22 jaar oud was hij. Werd
begraven op het kerkhof van Pervijze , en na de oorlog werd zijn lichaam nooit
teruggevonden. Daarom hielden zijn ouders eraan, als laatste eerbewijs,
in de heropgebouwde Kerk ( 1923 ) dit glasraam te plaatsen. Dit glasraam is voor
ons een symbool en tastbaar bewijs voor de ontelbaren die hier voor onze Vrede
gevallen zijn. Vlag Rechts zien we de eerste vlag van de Oud-strijders
vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig gerestaureerd,
als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze kerk. Er is geen monumentje
of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd heeft. Gedragen
en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte offers Mag
ik dan ook eerbiedig een minuut stilte vragen, MIL GROETEN 
Burgerlijke plechtigheid aan het gemeentelijk
oorlogsmonument der gesneuvelde soldaten en omgekomen burgers voor Groot-Pervijze
(Lampernisse-Oostkerke-Pervijze-Stuivekenskerke). 
Aan
James-Albert-ROBERTSON
James Albert ROBERTSON, Canadees piloot van het
412° Squadron Canadian Royal Air Force onder Brits bevel, gestationeerd op
Biggin Hill bij Londen. Op 29 november 1943 was James Robertson en zijn
collega Coles met hun Spitfire boven Duinkerke toen zij tijdens een luchtgevecht
met 6 Duitse Focke Wulfs , omstreeks 10u10 in de voormiddag contact verloren met
hun eenheid. Rond 10u30 is hij dodelijk getroffen neergestort op het grondgebied
van Pervijze, bij Schoorbakkebrug, een 100 tal meter deze kant van de Ijzer. Zijn
collega Coles storte neer in de omgeving van Veurne, en werd KG genomen, hij kwam
terecht in Stalag Luft III nabij Polen.
Op 14 maart 1946, werd op bevel
van het Canadese leger, overgegaan tot ontgraven van de resten, enkel het stoffelijk
overschot van de piloot werd uit het wrak bevrijd en officieel geïdentificeerd
als James Albert Robertson. Het toestel zelf bevindt zich nog steeds in de bodem,
de juiste plaats is ons op enkele meters na bekend.
Vier dagen later,
op 18 maart 1946, werd James Albert Robertson met militaire eer op ons kerkhof
begraven. Belgische & Canadese militairen bewezen de laatste eer.
Het
is lange tijd stil gebleven rond het oorlogsslachtoffer, hij lag hier een beetje
vergeten, verlaten, zoals zo dikwijls het geval is. De NSB/Pervijze zorgt nu voor
het onderhoud en eerbetoon aan onze gevallen makker, ook onbekende dorpelingen
die het hart op de juiste plaats dragen vergeten nooit om hem met Allerheiligen
bloemen te bezorgen, en de plantjes te onderhouden, en elke 11 november op Wapenstilstand
brengen zijn collega's hem samen met de plaatselijke bevolking een passend eerbetoon,
uit eerbied en dankbaarheid voor het gebrachte offer.
Rust zacht James,
ver van huis in vreemde bodem, het moge een troost wezen te rusten op een plaats
waar mensen nog dankbaar en erkentelijk zijn, We zullen nu overgaan tot
bloemen neerlegging. Mag ik dan ook vragen aan Rik, onze Luchtmachter om zijn
collega in ons aller naam, als teken van onze blijvende dank, deze te willen neerleggen. Klaroener
Lastpost aub Bloemen
RIEKAERT Roger
Adjt Chef/BD
Voorzitter
NSB Pervijze 11/11/2008
Middagmaal. 
Rechts
de laatste overlevende oudstrijder van de Tweede Wereldoorlog in Pervijze, Marcel
Vercruyse, samen met de voorzitter NSB/Pervijze Roger Riekaert. 
Dank
aan Riekaert Roger, Voorzitter NSB/Pervijze voor de info en foto's. Deze
rubriek staat open voor iedereen.
Ook jij kunt foto's doorsturen voor
de rubriek "Je was er bij". Ons adres: info@westhoek.be Everyone
can send pictures for these pages "You were there". Our address: info@westhoek.be |
