| Jaargetijde / Annual remembrance
- Pervijze - 08/09/2008 Hieronder een aantal foto's naar aanleiding
van het jaargetijde voor de oorlogsslachtoffers van Pervijze. Please
find below some pictures of the annual remembrance of the war victims of Pervijze
(part of Diksmuide) on Thursday, September, 8th, 2008. 
De
vertegenwoordigers van de vaderlandslievende vereningen verzamelen aan de ingang
van de kerk. 
Ook
de kinderen van de basisschool van Pervijze zijn aanwezig voor de viering. 
De
kinderen, pastoor Philippe Vindevogel en de vaandeldragers komen naar binnen. 
Toespraak
door Roger Riekaert: Geachte aanwezigen, beste Kinderen, Op ons kerkhof,
in een lange rij graven, tussen zijn vrienden, rust onze dorpsgenoot Petrus DEMAN. Petrus
was van de klas 1908, hij werd ingeloot met het Nr. 59. In 1914 werd hij
terug opgeroepen, immers, er was Algemene Mob op 29 juli 1914. Samen met hem nog
150 dorpsgenoten, 18 van hen komen nooit meer terug, eveneens 16 gekende burgers,
om nog maar van de rest te zwijgen, Gevallen op het veld van Eer. Petrus
was 4 jaar frontsoldaat, en aansluitend nog de bezetting van Duitsland tot augustus
1919. Maar laten we Petrus even zelf vertellen, immers, wie onder u heeft
er al eens het verhaal gehoord, over wat gebeurd is tijdens WO I, verder verteld
door iemand die er bij was. Die het allemaal heeft meegemaakt. Het is weinigen
onder ons gegund. Als een stinkende uitgemergelde bende beesten waren wij,
na de IJzerslag in Diksmuide aangekomen.
Ons regiment was gehalveerd, moreel
gekraakt en vol heimwee naar ons dorp. Er moest uitgekeken worden op deze Kerstnacht
met die barbaarse Duitsers. Dat deden wij dan ook vol heimwee en verdriet. Beginnen
ze daar aan de overkant niet plots te zingen? Kerstmis in Duitsland. Hoe kwamen
ze erbij midden al die rottigheid, in de modder, en met op enige afstand nog de
stinkende lijken van Belgen en Duitsers, kerstliedjes te gaan zingen "Stille
nacht Heilige Nacht". Iemand onder ons die een paar woorden Duits begreep,
zij dat men aan de overkant vroeg om te verbroederen. Door middel van wat planken,
en wat vaten werd een vlot samen geslagen. Ik zou het niet gedurfd hebben, maar
een van ons ging op het vlot zitten, en werd door de Duitsers met een telefoondraad
naar de overkant getrokken. Als ik nu eventjes mijn ogen dicht doe, zie
ik het zo allemaal weer gebeuren. Het begon stilaan te duisteren, en in die flauwe
verlichte avond, die Belg daar eenzaam op zijn vlotje, moederziel alleen, klautert
hij op de berm aan de overkant. Wat moet er in die jonge roekeloze kerel zijn
omgegaan? Haal ik het? Of knallen ze mij hier voor hun voeten neer? De Duitsers
kwamen uit hun schuilplaats, en trokken hem omhoog. Er werden geschenken
uitgedeeld, en hij kwam op zijn vlotje terug, met chocolade, tabak en brood. Hij
vertelde honderduit over zijn wedervaren, en zijn gesprek met de Duitsers. Ze
hadden beloofd om nooit meer te vuren op op soldaten met rode lapjes op hun revers. Ik
zal nooit meer aanvoelen als op die dag dat Kerstmis een feest van Vrede is, voor
mij wordt iedere Kerst met de letters van Vrede geschreven. Ach ja, een
paar weken na het incident, zo werd het genoemd door onze oversten, kregen wij
bericht dat die manifestaties van broederlijkheid ongewenst waren, en dat ze het
moraal van de troepen aantastten. Ik heb nog 3 andere Kerstnachten aan het front
meegemaakt, maar nooit is het geweest als in 1914. We waren zo opgepept dat we
het nodig vonden weer te schieten zelfs op Kerstavond. Aldus Petrus Deman,
in zijn verhaal over de kleine Vrede, in de Grote Oorlog. Riekaert Roger
Voorzitter 
Even
stilstaan bij het glasraam
in de kerk. 
Daarna
volgde een korte plechtigheid aan de kapel
voor de militaire en burgerlijke slachtoffers van Pervijze (W.O. I - W.O. II). 
Gelegenheidstoespraak: Wij staan hier samen bij het gemeentelijk monument
ter ere van onze oorlogsslachtoffers, Militair en Burger,. Het is een symbool
voor de gebrachte offers opdat wij in vrijheid zouden kunnen leven.. Laat ons
dankbare vrienden zijn, het enige gebed dat zij ons vragen is hen NOOIT te vergeten.
Een volk dat zijn doden EERT is een groot volk. Een dag van herdenken, is
even terugkijken. Naar wat mensen voor ons gedaan hebben, om Vrede en Gerechtigheid
waar te maken. Hoe zij met inzet van hun leven een spoor van leven hebben getrokken
in onze geschiedenis. Een dag van herdenken, is nu even stil worden
Bij
onze inzet voor Vrede en Gerechtigheid.
En nieuwe sporen zien, om levensruimte
voor mensen te scheppen
Door woorden en gebaren van bevestiging, van aanmoediging. Een
dag van herdenken, is durven kijken naar morgen
Is durven zien, dat gerechtigheid
en Vrede een blijvende opdracht is voor ieder mens.
Is zien naar de mogelijkheden
en kansen, om samenhorigheid en vertrouwen in het leven, gestalte te geven in
ons midden Een dag van herdenken, is nu even stil worden
En dankbaar
in herinnering houden, wat mensen in eenvoudige dingen voor elkaar kunnen zijn. Onze
gedachten gaan vandaag ook speciaal naar naar onze collega Adjt Van Petegem, gestorven
in humanitaire opdracht in Libanon, terwijl hij zijn plicht vervulde om anderen
in Vrede te laten leven. Mag ik dan ook vragen bloemen te willen neerleggen
als teken van onze dankbare eerbied. Riekaert Roger - Voorzitter NSB Pervijze 
Dank
aan Roger Riekaert voor de info en foto's. Deze rubriek staat open voor
iedereen.
Ook jij kunt foto's doorsturen voor de rubriek "Je was er
bij". Ons adres: info@westhoek.be Everyone
can send pictures for the pages "You were there". Our address: info@westhoek.be | 
