Last Post

Evenementen

Meldingsformulier

HOME


Je was erbij / You were there

 

Herdenking wapenstilstand - Armistice - Pervijze - 11/11/2009

Please find below some pictures on Armistice Day, November 11th at Pervijze (part of Diksmuide).

Ook in Pervijze werd Wapenstilstand herdacht. Hieronder een uitgebreid verslag.

Op 10 november werden reeds lichtjes geplaats op de verscheidene kerkhoven van de Federatie Pervijze, zijnde Pervijze-Stuivekenskerke-Lampernisse & Oostkerke.


De verplaatsing vanuit het NSB lokaal "Het Druivenhof" naar de kerk.

Een volle kerk aanwezigen

4- Pastoor Philippe Vindevogel

Koor Nicolas Pervisum

De B.O.E.G (Belgische Oorlogs Evocatie Groep)

Gelegenheids "Eerste lezing" 11/11/ 2009

Geachte aanwezigen, beste vrienden,

We bevinden ons hier in ons dorpje Pervijze, een liefelijk dorpje, een oase van rust en stilte, het liefste dorp uit het blote. Een dorp vol verstand en netheid, aldus schreef Cyriel Verschaeve in 1914.

Ooit was het anders, precies 95 jaar geleden woedde hier tijdens de oktoberdagen van 1914 in volle hevigheid de IJzerslag. Pervijze werd toen voor altijd in het geheugen gebrand van honderdduizenden die rechtstreeks of onrechtstreeks betrokken waren bij het gebeuren. Hier werd beslist over Vrijheid en Vrede, over leven en dood, hier werd geschiedenis geschreven. De ganse streek werd herschapen in een afgrijselijke aanblik.

In 1915 schrijft Emiel Verhaeren hoe koppig de bevolking hier wel was "Une seul maison du Bourg de Pervyse fut épargnée. Son habitant n'a point voulu s'en éloigner. C'est un homme entre deux ages. Il nous regarde passer sans nous dire un mot. Il tient, entre ses mains, un énorme balai."

Ik heb het geluk en het voorrecht gehad om te kunnen luisteren, en praten, met vele betrokkenen van toen. Nu er in hun rangen geen enkele overlevende meer is, is het misschien passend bij deze gelegenheid om eens stil te worden, en samen te luisteren naar een fragment uit de getuigenis van enkelen onder hen.

De laatste overlevende vuurkruiser in onze Federatie was Cyriel Clauw "De wagenmaker van Pervijze". Op het moment van het gebeuren woonde Cyriel met zijn ouders op een klein hofstedeke, aan de kerk van Stuivekenskerke.

"Ik heb de eerste obussen zien vallen, afschuwelijk, we moesten hebben en houden achterlaten en vluchten naar Eggewaartskapelle. Ik heb het water zien stijgen, de grachten liepen vol, en de (tranché's) loopgraven liepen onder, velen verdronken. Onmenselijke tonelen speelden zich af, als je als soldaat ergens stapte wist je de volgende pas niet of je nog grond zou voelen. Ik heb gezien hoe men in Pervijze aan het station 150 lijken heeft uitgehaald, en aan de kerkhofmuur in de grond gestopt, het was vreselijk om aan te zien".

"In februari 1919 werd ik gedemobiliseerd, en kon terug naar huis, alles was weg, verwoest, het was een wildernis. Cyriel rust nu in vrede op ons kerkhof, 98 jaar is hij geworden (1892-1990).

Medard Depuydt was mijn gebuur op de St.Antonius hoeve. "De Klaroenblazer van Tervate". Net 10 maanden dienstplicht had hij achter zich toen WO I losbarste. Medard was bij het 1e Grenadiers, 2e Bn. Hij maakte de strijd mee rond Mechelen, en in oktober 1914 stond hij met zijn eenheid in zijn geboortestreek, en was in reserve te Pervijze. Nadat de Karabiniers de eerste stoot hadden opgevangen van de Duitse doorbraak in de bocht van Tervate, kregen wij het bevel voor de tegenaanval. We rukten op door de velden via Stuivekens, en gingen op donderdag 22 oktober 1914 na 17.00u in de aanval. Aan de zijde van mijn Bataljons commandant Maj. Doultremont blies ik de aanval. Het was verschrikkelijk, Maj. Doultremont sneuvelde aan mijn zijde als een der eersten.

We streden aan de zijde van het 2e-4e-8e-Li Reg. Ik heb het overleefd, van onze eenheid bleven slechts een honderdtal jongens over. In het morgengrauwen over de IJzervlakte, lagen 1200 gesneuvelden in de velden van de IJzeroever. Met de wrakken van het 1e & het 2e Bn Gren kon er zelfs niet een Bn meer gevormd worden.

Op 17 maart 1918 kreeg ik 4 dagen rust in De Panne, daar sloeg een obus in kort bij mij. Ik werd zwaar getroffen aan mijn linker been, borst, en armen. Ik had nog twee broers aan het front, Richard en Cyriel. Volgende uitspraak is mij altijd bijgebleven. Tijdens het eindoffensief was ik op 10 november 1918 in Hansbeke en trof er mijn broer Cyriel, "Ze zeggen dat het wapenstilstand zal zijn", zei Cyriel. Ik lachte hem uit en repliceerde "Och gij sukkelaar, oorlog da's voor ons hele leven". Daags nadien t' was zjuuste "ik bevond mij in St. Denijs Westrem, en om 11.00u viel alles stil. Bij ons thuis in Pervijze was alles weg. We bouwden barakken en zijn stilletjes herbegonnen met het normale leven. Werken jongen, werken, zoveel we konden.

In zijn velddagboek schrijft de Vij van toen, het 3e Res Korps van de 4e Armee OHL op zondag 25 okt 1914: "Een gevecht begint dat zijn gelijke in de geschiedenis van de ganse oorlog niet vindt, met als centraal punt Pervijze. We blijven in de modder steken, kunnen noch voor noch achterwaarts, ingraven kan niet, het vij vuur stopt maar niet. De verliezen zijn angstwekkend, we liggen volledig vast tussen de spoorberm en de IJzer, we zijn geen mensen meer. Vanaf de kerktoren in Pervijze zien ze al onze bewegingen, en toch gaan we in de aanval in het met bloed doordrongen veld. Eindelijk valt de kerk van Pervijze, ze is doorzeeft, en stort in. Er wordt geen meter winst gemaakt.

Op zaterdag 25 juli dit jaar overleed de 111-jarige Harry Patch, de laatste oorlogsveteraan van een generatie die deze vreselijke aanblik hebben meegemaakt.

Tijdens een ontmoeting in Ieper met de vroegere vijand, hield men zijn hart vast, maar hij schudde hem hartelijk de hand "He's a nice old chap", zei hij. En een van zijn laatste woorden voor hij stierf waren "What the hell we fougt for. I still really dont t'know". Ik zou niet weten waarom we gevochten hebben?

Dit waren slechts enkele getuigenissen, allen zijn nu bij hun hoogste rechter, zou God het weten waarom ze gevochten hebben? Uit eerbied voor hun inzet voor Vrede en gerechtigheid werden ze u vandaag gebracht. Ze zijn symbool voor de vele duizenden die hier gevallen zijn voor onze Vrede, elk met hun eigen verhaal.

Vergeet nooit dat Vrede niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt, maar integendeel het resultaat van onnoemelijk lijden, offers, en miljoenen slachtoffers.

Riekaert Roger
AdjtChef b.d.
Voorzitter NSB/Pervijze

Gabriel Verstraete kerk suisse (Ceremoniemeester) & David Riekaert gelegenheidsvlaggedrager vlag NSB.

De BOEG op weg naar het brandglasraam


Groet aan het brandglasraam De Ridder - gesneuveld te Pervijze.

"Geachte vrienden,

We bevinden ons hier in de St.Niklaas beuk van onze kerk

Brandglasraam van Joseph De Ridder

Joseph DE RIDDER was een van de velen die sneuvelden op het grondgebied van Pervijze, tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit Deurne, en was in zijn laatste jaar notariaat te Leuven. Hij sneuvelde op 26 oktober 1914 , 22 jaar oud was hij. Werd begraven op het kerkhof van Pervijze , en na de oorlog werd zijn lichaam nooit teruggevonden.

Daarom hielden zijn ouders eraan, als laatste eerbewijs, in de heropgebouwde kerk (1923) dit glasraam te plaatsen. Dit glasraam is voor ons een symbool en tastbaar bewijs voor de ontelbaren die hier voor onze Vrede gevallen zijn.

Rechts zien we de eerste vlag van de Oud-strijders vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig gerestaureerd, als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze kerk. Er is geen monumentje of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd heeft. Gedragen en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte offers

Mag ik dan ook eerbiedig een minuut stilte vragen?"

Riekaert Roger
AdjtChef b.d.
Voorzitter NSB/Pervijze

Burgerlijke plechtigheid aan het gemeentelijk oorlogsmonument der gesneuvelde soldaten en omgekomen burgers voor Groot-Pervijze (Lampernisse-Oostkerke-Pervijze-Stuivekenskerke).

Daarna vond ook nog een hulde plaats aan het graf van James Albert Robertson, gesneuveld tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Aan James-Albert-ROBERTSON

James Albert ROBERTSON, Canadees piloot van het 412° Squadron Canadian Royal Air Force onder Brits bevel, gestationeerd op Biggin Hill bij Londen.

Op 29 november 1943 was James Robertson en zijn collega Coles met hun Spitfire boven Duinkerke toen zij tijdens een luchtgevecht met 6 Duitse Focke Wulfs, omstreeks 10u10 in de voormiddag contact verloren met hun eenheid. Rond 10u30 is hij dodelijk getroffen neergestort op het grondgebied van Pervijze, bij Schoorbakkebrug, een 100 tal meter deze kant van de IJzer. Zijn collega Coles stortte neer in de omgeving van Veurne, en werd KG genomen, hij kwam terecht in Stalag Luft III nabij Polen.

Op 14 maart 1946, werd op bevel van het Canadese leger, overgegaan tot ontgraven van de resten, enkel het stoffelijk overschot van de piloot werd uit het wrak bevrijd en officieel geïdentificeerd als James Albert Robertson. Het toestel zelf bevindt zich nog steeds in de bodem, de juiste plaats is ons op enkele meters na bekend. Vier dagen later, op 18 maart 1946, werd James Albert Robertson met militaire eer op ons kerkhof begraven. Belgische & Canadese Militairen bewezen de laatste eer.

Het is lange tijd stil gebleven rond het oorlogsslachtoffer, hij lag hier een beetje vergeten, verlaten, zoals zo dikwijls het geval is. De NSB/Pervijze zorgt nu voor het onderhoud en eerbetoon aan onze gevallen makker, ook onbekende dorpelingen die het hart op de juiste plaats dragen vergeten nooit om hem met Allerheiligen bloemen te bezorgen, en de plantjes te onderhouden, en elke 11 november op Wapenstilstand brengen wij hem samen met de plaatselijke bevolking een passend eerbetoon, uit eerbied en dankbaarheid voor het gebrachte offer.

Rust zacht James, ver van huis in vreemde bodem, het moge een troost wezen te rusten op een plaats waar mensen nog dankbaar en erkentelijk zijn.

We zullen nu overgaan tot bloemen neerlegging. Mag ik dan ook vragen aan Kol Buyssens Christiaan & AdjtMaj. Rik Riekaert, onze Luchtmachters hier aanwezig, om in ons aller naam, als teken van onze blijvende dank, deze te willen neerleggen.

RIEKAERT Roger
Adjt Chef/BD
Voorzitter NSB

 

De bloemen werden neergelegd namens de Federatie Pervijze & Stad Diksmuide door 2 aktieve Mil Luchmacht: LtKol BUYSSENS Christiaan & AdjtMaj RIEKAERT Rik

Nog enkele extra foto's

Groepsfoto van de militairen die deelnamen aan de plechtigheid.


En tot slot enkele sfeerbeelden van de receptie en maaltijd

  • 140 deelnemers aan de receptie
  • 115 ingeschreven deelnemers aan de maaltijd, waarvan 108 aan tafel


Een fiere Voorzitter NSB/Fed Pervijze, samen met de kranige laatste 2 oudstrijders van de Tweede Wereldoorlog: VERCRUYSSE Marcel oudstrijder en VANDAMME Maurits, verplicht tewerkgestelde.

Dank aan Riekaert Roger, Voorzitter NSB/Pervijze voor de info en vele foto's.

Deze rubriek staat open voor iedereen. 
Ook jij kunt foto's doorsturen voor de rubriek "Je was er bij". Ons adres: info@westhoek.be

Everyone can send pictures for these pages "You were there". Our address: info@westhoek.be