| Herdenking wapenstilstand
- Armistice - Pervijze - 11/11/2009 Please find below some pictures
on Armistice Day, November 11th at Pervijze (part of Diksmuide). Ook
in Pervijze werd Wapenstilstand herdacht. Hieronder een uitgebreid verslag. Op
10 november werden reeds lichtjes geplaats op de verscheidene kerkhoven van de
Federatie Pervijze, zijnde Pervijze-Stuivekenskerke-Lampernisse & Oostkerke. 
De
verplaatsing vanuit het NSB lokaal "Het Druivenhof" naar de kerk. 
Een
volle kerk aanwezigen 
4- Pastoor Philippe Vindevogel 
Koor Nicolas Pervisum 
De
B.O.E.G (Belgische Oorlogs Evocatie Groep) 
Gelegenheids
"Eerste lezing" 11/11/ 2009 Geachte aanwezigen, beste vrienden, We
bevinden ons hier in ons dorpje Pervijze, een liefelijk dorpje, een oase van rust
en stilte, het liefste dorp uit het blote. Een dorp vol verstand en netheid, aldus
schreef Cyriel
Verschaeve in 1914. Ooit was het anders, precies 95 jaar geleden woedde
hier tijdens de oktoberdagen van 1914 in volle hevigheid de IJzerslag. Pervijze
werd toen voor altijd in het geheugen gebrand van honderdduizenden die rechtstreeks
of onrechtstreeks betrokken waren bij het gebeuren. Hier werd beslist over Vrijheid
en Vrede, over leven en dood, hier werd geschiedenis geschreven. De ganse streek
werd herschapen in een afgrijselijke aanblik. In 1915 schrijft Emiel Verhaeren
hoe koppig de bevolking hier wel was "Une seul maison du Bourg de Pervyse
fut épargnée. Son habitant n'a point voulu s'en éloigner.
C'est un homme entre deux ages. Il nous regarde passer sans nous dire un mot.
Il tient, entre ses mains, un énorme balai." Ik heb het geluk
en het voorrecht gehad om te kunnen luisteren, en praten, met vele betrokkenen
van toen. Nu er in hun rangen geen enkele overlevende meer is, is het misschien
passend bij deze gelegenheid om eens stil te worden, en samen te luisteren naar
een fragment uit de getuigenis van enkelen onder hen. De laatste overlevende
vuurkruiser in onze Federatie was Cyriel Clauw "De wagenmaker van
Pervijze". Op het moment van het gebeuren woonde Cyriel met zijn ouders op
een klein hofstedeke, aan de kerk van Stuivekenskerke. "Ik heb de eerste
obussen zien vallen, afschuwelijk, we moesten hebben en houden achterlaten en
vluchten naar Eggewaartskapelle. Ik heb het water zien stijgen, de grachten liepen
vol, en de (tranché's) loopgraven liepen onder, velen verdronken. Onmenselijke
tonelen speelden zich af, als je als soldaat ergens stapte wist je de volgende
pas niet of je nog grond zou voelen. Ik heb gezien hoe men in Pervijze aan het
station 150 lijken heeft uitgehaald, en aan de kerkhofmuur in de grond gestopt,
het was vreselijk om aan te zien". "In februari 1919 werd ik gedemobiliseerd,
en kon terug naar huis, alles was weg, verwoest, het was een wildernis. Cyriel
rust nu in vrede op ons kerkhof, 98 jaar is hij geworden (1892-1990). Medard
Depuydt was mijn gebuur op de St.Antonius hoeve. "De Klaroenblazer van
Tervate". Net 10 maanden dienstplicht had hij achter zich toen WO I losbarste.
Medard was bij het 1e Grenadiers, 2e Bn. Hij maakte de strijd mee rond Mechelen,
en in oktober 1914 stond hij met zijn eenheid in zijn geboortestreek, en was in
reserve te Pervijze. Nadat de Karabiniers de eerste stoot hadden opgevangen van
de Duitse doorbraak in de bocht van Tervate, kregen wij het bevel voor de tegenaanval.
We rukten op door de velden via Stuivekens, en gingen op donderdag 22 oktober
1914 na 17.00u in de aanval. Aan de zijde van mijn Bataljons commandant Maj. Doultremont
blies ik de aanval. Het was verschrikkelijk, Maj. Doultremont sneuvelde aan mijn
zijde als een der eersten. We streden aan de zijde van het 2e-4e-8e-Li Reg.
Ik heb het overleefd, van onze eenheid bleven slechts een honderdtal jongens over.
In het morgengrauwen over de IJzervlakte, lagen 1200 gesneuvelden in de velden
van de IJzeroever. Met de wrakken van het 1e & het 2e Bn Gren kon er zelfs
niet een Bn meer gevormd worden. Op 17 maart 1918 kreeg ik 4 dagen rust
in De Panne, daar sloeg een obus in kort bij mij. Ik werd zwaar getroffen aan
mijn linker been, borst, en armen. Ik had nog twee broers aan het front, Richard
en Cyriel. Volgende uitspraak is mij altijd bijgebleven. Tijdens het eindoffensief
was ik op 10 november 1918 in Hansbeke en trof er mijn broer Cyriel, "Ze
zeggen dat het wapenstilstand zal zijn", zei Cyriel. Ik lachte hem uit en
repliceerde "Och gij sukkelaar, oorlog da's voor ons hele leven". Daags
nadien t' was zjuuste "ik bevond mij in St. Denijs Westrem, en om 11.00u
viel alles stil. Bij ons thuis in Pervijze was alles weg. We bouwden barakken
en zijn stilletjes herbegonnen met het normale leven. Werken jongen, werken, zoveel
we konden.
In zijn velddagboek schrijft de Vij van toen, het 3e Res
Korps van de 4e Armee OHL op zondag 25 okt 1914: "Een gevecht begint dat
zijn gelijke in de geschiedenis van de ganse oorlog niet vindt, met als centraal
punt Pervijze. We blijven in de modder steken, kunnen noch voor noch achterwaarts,
ingraven kan niet, het vij vuur stopt maar niet. De verliezen zijn angstwekkend,
we liggen volledig vast tussen de spoorberm en de IJzer, we zijn geen mensen meer.
Vanaf de kerktoren in Pervijze zien ze al onze bewegingen, en toch gaan we in
de aanval in het met bloed doordrongen veld. Eindelijk valt de kerk van Pervijze,
ze is doorzeeft, en stort in. Er wordt geen meter winst gemaakt. Op zaterdag
25 juli dit jaar overleed de 111-jarige Harry
Patch, de laatste oorlogsveteraan van een generatie die deze vreselijke aanblik
hebben meegemaakt. Tijdens een ontmoeting in Ieper met de vroegere vijand,
hield men zijn hart vast, maar hij schudde hem hartelijk de hand "He's a
nice old chap", zei hij. En een van zijn laatste woorden voor hij stierf
waren "What the hell we fougt for. I still really dont t'know". Ik zou
niet weten waarom we gevochten hebben? Dit waren slechts enkele getuigenissen,
allen zijn nu bij hun hoogste rechter, zou God het weten waarom ze gevochten hebben?
Uit eerbied voor hun inzet voor Vrede en gerechtigheid werden ze u vandaag gebracht.
Ze zijn symbool voor de vele duizenden die hier gevallen zijn voor onze Vrede,
elk met hun eigen verhaal. Vergeet nooit dat Vrede niet zo vanzelfsprekend
is als het lijkt, maar integendeel het resultaat van onnoemelijk lijden, offers,
en miljoenen slachtoffers. Riekaert Roger
AdjtChef b.d.
Voorzitter
NSB/Pervijze
Gabriel Verstraete kerk suisse (Ceremoniemeester) & David Riekaert gelegenheidsvlaggedrager
vlag NSB. 
De BOEG
op weg naar het brandglasraam 
Groet
aan het brandglasraam De
Ridder - gesneuveld te Pervijze. 
.jpg)
"Geachte
vrienden, We bevinden ons hier in de St.Niklaas beuk van onze kerk Brandglasraam
van Joseph De Ridder Joseph DE RIDDER was een van de velen die sneuvelden
op het grondgebied van Pervijze, tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit
Deurne, en was in zijn laatste jaar notariaat te Leuven. Hij sneuvelde op 26 oktober
1914 , 22 jaar oud was hij. Werd begraven op het kerkhof van Pervijze , en na
de oorlog werd zijn lichaam nooit teruggevonden. Daarom hielden zijn ouders
eraan, als laatste eerbewijs, in de heropgebouwde kerk (1923) dit glasraam te
plaatsen. Dit glasraam is voor ons een symbool en tastbaar bewijs voor de ontelbaren
die hier voor onze Vrede gevallen zijn. Rechts zien we de eerste vlag van
de Oud-strijders vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig
gerestaureerd, als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze kerk.
Er is geen monumentje of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd
heeft. Gedragen en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte
offers Mag ik dan ook eerbiedig een minuut stilte vragen?" Riekaert
Roger
AdjtChef b.d.
Voorzitter NSB/Pervijze
Burgerlijke
plechtigheid aan het gemeentelijk
oorlogsmonument der gesneuvelde soldaten en omgekomen burgers voor Groot-Pervijze
(Lampernisse-Oostkerke-Pervijze-Stuivekenskerke). 
Daarna
vond ook nog een hulde plaats aan het graf van James Albert Robertson, gesneuveld
tijdens de Tweede Wereldoorlog. 
Aan
James-Albert-ROBERTSON
James Albert ROBERTSON, Canadees piloot van het
412° Squadron Canadian Royal Air Force onder Brits bevel, gestationeerd op
Biggin Hill bij Londen. Op 29 november 1943 was James Robertson en zijn
collega Coles met hun Spitfire boven Duinkerke toen zij tijdens een luchtgevecht
met 6 Duitse Focke Wulfs, omstreeks 10u10 in de voormiddag contact verloren met
hun eenheid. Rond 10u30 is hij dodelijk getroffen neergestort op het grondgebied
van Pervijze, bij Schoorbakkebrug, een 100 tal meter deze kant van de IJzer. Zijn
collega Coles stortte neer in de omgeving van Veurne, en werd KG genomen, hij
kwam terecht in Stalag Luft III nabij Polen.
Op 14 maart 1946, werd op
bevel van het Canadese leger, overgegaan tot ontgraven van de resten, enkel het
stoffelijk overschot van de piloot werd uit het wrak bevrijd en officieel geïdentificeerd
als James Albert Robertson. Het toestel zelf bevindt zich nog steeds in de bodem,
de juiste plaats is ons op enkele meters na bekend. Vier dagen later, op 18 maart
1946, werd James Albert Robertson met militaire eer op ons kerkhof begraven. Belgische
& Canadese Militairen bewezen de laatste eer.
Het is lange tijd stil
gebleven rond het oorlogsslachtoffer, hij lag hier een beetje vergeten, verlaten,
zoals zo dikwijls het geval is. De NSB/Pervijze zorgt nu voor het onderhoud en
eerbetoon aan onze gevallen makker, ook onbekende dorpelingen die het hart op
de juiste plaats dragen vergeten nooit om hem met Allerheiligen bloemen te bezorgen,
en de plantjes te onderhouden, en elke 11 november op Wapenstilstand brengen wij
hem samen met de plaatselijke bevolking een passend eerbetoon, uit eerbied en
dankbaarheid voor het gebrachte offer. Rust zacht James, ver van huis in
vreemde bodem, het moge een troost wezen te rusten op een plaats waar mensen nog
dankbaar en erkentelijk zijn. We zullen nu overgaan tot bloemen neerlegging.
Mag ik dan ook vragen aan Kol Buyssens Christiaan & AdjtMaj. Rik Riekaert,
onze Luchtmachters hier aanwezig, om in ons aller naam, als teken van onze blijvende
dank, deze te willen neerleggen. RIEKAERT Roger
Adjt Chef/BD
Voorzitter
NSB
De
bloemen werden neergelegd namens de Federatie Pervijze & Stad Diksmuide door
2 aktieve Mil Luchmacht: LtKol BUYSSENS Christiaan & AdjtMaj RIEKAERT Rik
Nog
enkele extra foto's 
Groepsfoto
van de militairen die deelnamen aan de plechtigheid. 
En
tot slot enkele sfeerbeelden van de receptie en maaltijd - 140 deelnemers
aan de receptie
- 115 ingeschreven deelnemers aan de maaltijd, waarvan
108 aan tafel
Een fiere Voorzitter NSB/Fed Pervijze, samen met de kranige laatste 2 oudstrijders
van de Tweede Wereldoorlog: VERCRUYSSE Marcel oudstrijder en VANDAMME Maurits,
verplicht tewerkgestelde.
Dank
aan Riekaert Roger, Voorzitter NSB/Pervijze voor de info en vele foto's. Deze
rubriek staat open voor iedereen.
Ook jij kunt foto's doorsturen voor
de rubriek "Je was er bij". Ons adres: info@westhoek.be Everyone
can send pictures for these pages "You were there". Our address: info@westhoek.be | 
