| Herdenking Slag om de
IJzer - Stuivekenskerke - 03/10/2009 Please find below some pictures
of the remembrance of the Batlle of the IJzer at Stuivekenskerke on Saturday,
October, 3rd, 2009. Roger Riekaert stuurde ons een reeks foto's van de herdenking
van de Slag om de IJzer op zaterdag 3 oktober 2009 te Stuivekenskerke. De
vlaggendragers poseren voor de ingang van de kerk van Stuivekenskerke. 
Daarna
ging iedereen naar binnen voor de eucharistieviering. 
We
zien hieronder ook de vlag
van de oudstrijders van Stuivekenskerke. 
De
aanwezigen in de kerk. 
Pastoor
Philippe Vindevogel. 
Toespraak
door Roger Riekaert. 
Gelegenheidslezing
03 oktober 2009 "Geachte aanwezigen, beste vrienden, We bevinden
ons hier in het dorpje Stuivekenskerke, (Stuvetjes) in de volksmond. Een liefelijk
dorpje, een oase van rust en stilte. Ooit was het anders, precis 95 jaar geleden
woede hier tijdens de oktoberdagen van 1914 in volle hevigheid de IJzerslag. Stuvetjes
werd toen voor altijd in het geheugen gebrand van honderdduizenden die rechtstreeks
of onrechtstreeks betrokken waren bij het gebeuren. Hier werd beslist over vrijheid
en vrede, over leven en dood, hier werd geschiedenis geschreven. De ganse streek
werd herschapen in een afgrijselijke aanblik. Ik heb het geluk en het voorrecht
gehad om te kunnen luisteren, en praten, met vele deelnemers en betrokkenen van
toen. Nu er in hun rangen geen enkele overlevende meer is, is het misschien passend
bij deze gelegenheid om eens stil te worden, en samen te luisteren naar een fragment
uit de getuigenis van twee onder hen. De laatste overlevende vuurkruiser
in onze Federatie was Clauw Cyriel "De wagenmaker van Pervijze".
Op het moment van het gebeuren woonde Cyriel met zijn ouders op een klein hofstedeke
, ongeveer hier op de plaats waar we nu zijn. Ik heb de eerste obussen zien
vallen, afschuwelijk, we moesten hebben en houden achterlaten en vluchten naar
Eggewaartskapelle. Ik heb het water zien stijgen, de grachten liepen vol, en de
(tranché's) loopgraven liepen onder, velen verdronken. Onmenselijke tonelen
speelden zich af, als je als soldaat ergens stapte wist je de volgende pas niet
of je nog grond zou voelen. Ik heb gezien hoe men in Pervijze 150 lijken heeft
uitgehaald, en aan de kerkhofmuur in de grond gestopt, het was vreselijk om aan
te zien. In februari 1919 werd ik gedemobiliseerd, en kon terug naar huis,
alles was weg, verwoest, het was een wildernis. Cyriel rust nu in vrede op ons
kerkhof, 98 jaar is hij geworden ( 1892-1990). Medard Depuydt was
mijn gebuur op de St.-Antonius hoeve. "De Klaroenblazer van Tervate".
Net 10 maanden dienstplicht had hij achter zich toen WO I losbarste. Medard was
bij het 1e Grenadiers, 2e Bn. Hij maakte de strijd mee rond Mechelen, en in oktober
1914 stond hij met zijn eenheid in zijn geboortestreek, en was in reserve te Pervijze.
Nadat de Karabiniers de eerste stoot hadden opgevangen van de Duitse doorbraak
in de bocht van Tervate, kregen wij het bevel voor de tegenaanval. We rukten op
door de velden via Stuivekens, en gingen op donderdag 22 oktober 1914 na 17.00u
in de aanval. Aan de zijde van mijn bataljons commandant Maj. Doultremont blies
ik de aanval. Het was verschrikkelijk, Maj. Doultremont sneuvelde aan mijn zijde
als een der eersten. We streden aan de zijde van het 2e-4e-8e-Li Reg. Ik
heb het overleefd, van onze eenheid bleven slechts een honderdtal jongens over.
In het morgengrauwen over de IJzervlakte, lagen 1200 gesneuvelden in de velden
van de IJzeroever. Met de wrakken van het 1e & het 2e Bn Gren kon er zelfs
niet een Bn meer gevormd worden. Op 17 maart 1918 kreeg ik 4 dagen rust
in De Panne, daar sloeg een obus in kort bij mij. Ik werd zwaar getroffen aan
mijn linkerbeen, borst, en armen. Ik had nog twee broers aan het front, Richard
en Cyriel. Volgende uitspraak is mij altijd bijgebleven. Tijdens het eindoffensief
was ik op 10 november 1918 in Hansbeke en trof er mijn broer Cyriel, "Ze
zeggen dat het wapenstilstand zal zijn", zei Cyriel. Ik lachte hem uit en
repliceerde "Och gij sukkelaar, oorlog da's voor ons hele leven". Daags
nadien "t'was zjuuste " ik bevond mij in St. Denijs Westrem, en om 11.00u
viel alles stil. Bij ons thuis in Pervijze was alles weg. We bouwden barakken
en zijn stilletjes herbegonnen met het normale leven. Werken jongen, werken, zoveel
we konden.
In zijn velddagboek schrijft de VIJ, het 3e Res Korps van de
4e Armee OHL : op 23 okt 1914 Stormen op de IJzer, lopen op een muur van vuur,
elke poging word teniet gedaan. De weerstand is zo groot dat we zelfs niet meer
kunnen terugtrekken. We zitten vastgenageld in een paar huizen. Niemand kan naar
voor of naar achter, de gekwetsten blijven in hun bloed liggen zonder hulp, de
verliezen zijn schrikwekkend . In diezelfde nacht van 22 op 23 oktober '14
wordt ook de kerk waarin wij ons bevinden in brand gestoken. Het beeldje van OLV.
van de zege, die we hier zien staan werd door Belgische soldaten gered en meegenomen,
en overhandigd aan Aalm. Rijcken. Het werd de ganse oorlog te Fortem-Alveringem
bewaard in de St. Albertkapel. Op 15 augustus 1960 werd het hier teruggeplaatst. Dit
waren slechts twee getuigen, uit eerbied voor hun inzet voor vrede en gerechtigheid
werden ze u vandaag gebracht. Ze zijn symbool voor de vele duizenden die hier
gevallen zijn voor onze vrede, elk met hun eigen verhaal. Vergeet nooit dat vrede
niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt, maar integendeel het resultaat van onnoemelijk
lijden, offers, en miljoenen slachtoffers." Riekaert Roger
AdjtChef
b.d.
Voorzitter NSB/Pervijze
Muurschildering
ter herinnering aan de Eerste Wereldoorlog. 
Na
de mis gingen iedereen terug naar buiten. 
We
herkennen hier ook René Daems, nationaal voorzitter van het IJzerfront
voor België. 
Dan
volgden een reeks toespraken. 
Bloemenhulde
aan de gedenkplaten aan de voorgevel van de kerk. 
Ook
burgemeester Lies Laridon van Diksmuide legde een krans neer. 
Daarna
ging het in stoet naar de gedenkzuil
voor majoor graaf Henri d'Oultremont en de gesneuvelden van het 2de bataljon
1ste Grenadiers tijdens de Slag van de IJzer oktober 1914 langs de IJzerdijk. 
Iedereen
nam zijn plaats in. 
Ook
hier werden een aantal toespraken gehouden. 
Ook
een aantal kinderen nam actief deel aan de herdenkingsplechtigheid. 
Daarna
startte een uitgebreide bloemenhulde. 
En
werden de Last Post en het nationale volkslied gespeeld. 
Dankwoord
aan iedereen voor zijn/haar medewerking aan de plechtigheid. 
Deze
rubriek staat open voor iedereen.
Ook jij kunt foto's doorsturen voor
de rubriek "Je was er bij". Ons adres: info@westhoek.be Everyone
can send pictures for the pages "You were there". Our address: info@westhoek.be | 
